Α. ΠΟΙΗΣΗ POETRY
( « τρεις νύξεις για τη ζωή » ΙΙΙ, ) ( three hints about life , III )
ΔΩΡΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ , 1989 “ DORIC LINE , 1989 ”
Φυσάει ένας αγέρας A strong wind blows
στην αυλή απόψε out in the yard tonight
πεισματικά την πόρτα σειώντας, obstinately shaking the door,
αποτραβιέται και πάλι ορμά withdrawing and rushing again
φοβερίζοντας στον γυάλινο φεγγίτη terrorizing through the glass skylight
αναλαμπές από χλωμό λυχνάρι… the flicker of a pale lamp…
Νύχτα βαθειά – κανένας Deep night – at lonely homes
δεν ανοίγει στ’ ακρινά σπίτια, no one dares open up,
δεν ξέρεις τί φέρνει τέτοια ώρα you never know what such an hour may bring
δίχως ξύλα στη φωτιά without any wood in the fire
χωρίς ένα σκύλλο without a dog
να τρέξει να ψάξει. to run and seek out.
Ας μείνει τραβηγμένος λοιπόν ο σύρτης Let, therefore, the bolt remain drawn
ως αύριο που θα χαράξει η μέρα. until tomorrow, until daybreak.
Εκεί τουλάχιστον μέσα στο φως Then at least in full light
στο βέβαιο περίγραμμα των πραγμάτων, in the certain outline of things,
άς έλθει οποιοσδήποτε let whoever wishes to come
κι ό,τι θέλει άς ζητήσει – and whatever he may demand –
όχι εν λευκώ, not as a carte blanch,
μα εκεί μπροστά στα μάτια but there, under the eyes
των ανθισμένων μυγδαλιών, of the almond trees in bloom,
που μόνο αν είναι δίκαιο who will finally consent
θα συγκατανεύσουν. only if it is fair.
ΜΑΥΡΟ ΠΟΥΛΙ ( Αργοί Σταλακτίτες, ) – BLACK BIRD (“slow stalactites” )
Το μαύρο που πια μάθαμε πουλί The black bird, which we have finally come to know
που είδαμε τόσες φορές να διασχίζει having seen it cross so often
το διάστημα των ημερών μας, the expanse of our days,
κράτα το ζωή λιγάκι hold it, life, closed in cage
κλεισμένο στο κλουβί. for a while.
Να τρέξουμε να τραγουδήσουμε So that we can run and sing
μακάριοι μέσα στην αχλύ της άγνοιας, blissful in the mist of ignorance,
κάτω από δέντρα να ξαπλώσουμε that we can lie under the trees
χωρίς την έγνοια της βαρειάς σκιάς του… unconcerned about his heavy shadow…
Γιατί συνέχεια μάς ξαφνιάζει. Έρχεται Because it always startles us. It comes
μέσα στην κάψα του καλοκαιριού in the summer’s scorching heat,
ανέμελοι σαν σκύβουμε πάνω απ’την πηγή, while we lean over the fountainhead without a care
ή μέσα στ’ όνειρο τις νύχτες του χειμώνα or in a dream during winternights
τρυπώνει πάλι και μας βρίσκει again it burrows and find us
τάχα γαλήνιους τάχα δυνατούς – supposedly serene, supposedly strong-
κι ας μας περνά ένα ρίγος στο πλατάγισμά του. even if we shudder at its flapping.
Το ξέρουμε ζωή, μ’ αυτό We know, oh life, that
το μαύρο πουλί πρέπει we have to deal with
να τα βγάλουμε πέρα, this bird in black colour,
με ό,τι μπορεί να βοηθήσει – with anything that may help us –
αστεία κάνοντας για σιγουριά, making jokes to win more certainty,
δέντρα φυτεύοντας όπου λάχει, planting trees where we may,
μάρμαρα ψάχνοντας μέσα στη γη looking for marble-figures in the ground
και το χαρτί γεμίζοντας με μανία. and frenziedly filling up sheets of paper.
Άλγος Εσπέρας ( ΝΟΣΤΟΥ ΚΑΙ ΦΥΓΗΣ, – A sunset-affliction
2001
Πάνω σε πέτρα κάθησες You sat on a rock to take a breath,
να πάρεις ανάσα καθώς είπες. as you said.
Ω, τι παράξενη ψυχή, Oh, what a strange soul,
δεν πρόλαβε στον ίσκιο the head barely had time to lean
το κεφάλι να γείρει into the shade
και το βλέμμα πώς αλλάζει τα χρώματα and the gaze-how it changes its hues
μές στην αδύνατη στιγμή ! at the moment of weakness !
Τώρα μια διάθεση αόριστη Now a vague mood
τον πρότερο μόχθο αραιώνει, dissolves all earlier toil,
του ύπνου στρώνει την κλίνη makes the bed of sleep
το πέλμα του πονεί. and his footsole is in pain.
Μ’αυτός είναι ο δρόμος του. Δεν θλίβεται But this is his route. He is not sad
στα ενδιάμεσα κάποτε when sometimes
η έφεσή του σαν λυγίζει, his plea gets bending,
μια παύση άς είναι ένα ξεδίψασμα let it be a pause, a thirst quenching
ως το πρωϊ. until the dawn break.
Άς χαίρει λοιπόν κι άς ονειρεύεται Let him enjoy therefore and dream
των αχναριών τη συνέχεια, the continuation of his steps,
σε ό,τι κι αν τύχει, σε ό,τι συμβεί. whatever may bafall him, what ever may happen.
Τ’ αγριόχορτα κοίτα- προς το μέρος του, Look now at the weeds, on his side,
δεμένα σ’ ανένδοτες ρίζες tied to unyielding roots,
γέρνουν το σώμα με κάποιο φθόνο how they bend the body
σε μάταιη κίνηση φυγής. in a futile attempt to flee.
ΣΧΟΛΙΑ ( «Αργοί Σταλακτίτες» 1991 ) – COMMENTS ( “slow stalactites” )
Α.
Κωφεύεις You play deaf
στη φωνή της μοίρας to the voice of destiny
όσο τ’ αντέχεις as long as you can bear to
σιγά-σιγά, bit by bit,
και μια μέρα and one day
ούτε που ξέρεις you don’t even know
ποιο δρόμο να πάρεις which road to take
κι εύκολα ξεχνάς – and easily you forget-
πού είναι η πλώρη where the prow is
πού είναι η πρύμνη, and where the stern,
σ’ ένα νησί με πολλά ακρωτήρια on an island with many capes
πολλούς δείχτες στη θάλασσα. many indicators in the sea.
B.
Κι αν κάπως συχνότερα μιλάμε And if we speak a little too much
για τον Πενταδάκτυλο about the five-fingered mountain
είναι γιατί that is because
μοιάζει χτυπημένο πουλί it resembles a wounded bird
με δυο φτερούγες with its two wings
καρφωμένες στο χώμα. nailed to the ground.
Θά’ ταν πιστεύω ένας αετός περήφανος I believe it would be a proud eagle
με καταγωγή ίσως perhabs a descendant
τον βράχο με την αιμάτινη μνήμη of the rock with the bloody memory
μέρη Καυκάσου – parts of Caucasus-
ένας αετός μάρτυρας an eagle that witnessed
της σταύρωσης και της οδύνης, the crucifixion and the agony,
που πέταξε μακρυά χαμηλώνοντας that flew finally far away descending
για να κτίσει τελικά τη φωλιά του to build its nest
σ’ ένα νησί-χλωρό κλαρί on an island-a green branch
αντίξοης μοίρας. with an unfavorable fate.