Τρία ποιήματα – του Λεύκιου Ζαφειρίου –
ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΚΑΠΟΥ ΠΟΙΗΣΗ
Πώς πήγε το φεγγάρι κι έγειρε
πώς πήγαν τα χρόνια μου
και γέρασα παίζοντας.
Μα δε γίνεται τέτοιας λογής
αντάμωση, δε γίνεται
να χαθώ κοιτώντας ένα απόβραδο
τ’ ανατέλλοντα άστρα,
τις εξαίσιες μετακινήσεις της σιωπής
μες στη σκέψη μου
και τα κίτρινα φύλλα
κάποιου Νοέμβρη.
Θα υπάρχει κάπου ένα ξέσκεπο
κι ένας λειμώνας χαράς απροσδόκητης,
θα υπάρχεις κάπου ποίηση
εντός μου τριγύρω μου.
ΚΥΠΡΙΩΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Του Λευτέρη Πούλιου
για την κυπριακή φεγγοβολιά –
Φεγγάρι που αρμενίζεις στο γαλάζιο
φεγγάρι παράξενο κι αστραφτερό
ουράνια γεννήτρια ηλεκτρικού ρεύματος
στη μέση τ’ απομεσήμερου
ταξιδεύουν μαζί σου
μπασταρδεμένα όνειρα
και σκέψεις με δεκανίκια.
Φεγγάρι που είδες το φονικό
και κρύφτηκες πίσω από’ να σύννεφο
φεγγάρι κυπριώτικο
ματωμένο κι αλλόκοτο
της μνήμης και της οργής
φεγγάρι κρυφό
σταματημένο στη μέση της νύχτας
πυρπολημένο απομακρυνόμενο
σαν οπτασία και σύννεφο.
14.3.1976
Ο ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ
Παραφυλάς στο πρώτο καντούνι
και βγαίνεις μαζί μας τις νύχτες
με μια γόπα στα χείλη.
Στριμώχνεσαι σ’ ένα τραπεζάκι
οι άλλοι μιλούν
δεν έχει σημασία
που δεν σε προσέχουν.
Ύστερα σηκώνεσαι και φεύγεις
αφήνεις επίτηδες τη γόπα
στο τραπεζάκι, στα χείλη σου
μπερδεύεται κάτι.
Εσύ δεν χαμογελάς,
προσπαθείς να αρθρώσεις
μια λέξη
που να μην συνθλίβεται
από οδοστρωτήρες κι ερπύστριες.